Onze laatste dag in ARK. De afgelopen nacht is, net als de twee nachten ervoor, de regen weer met bakken uit de lucht gevallen. Bij gebrek aan een afvoer staan de hondenverblijven aan het begin van het asiel compleet blank. Wanneer we op onze scooter aan komen rijden, blijkt Marina al sinds 7 uur ’s morgens druk in de weer om greppels te graven in de hoop wat water uit de kennels te krijgen. We volgen haar voorbeeld. Behoorlijk aanpoten, want de grond bestaat grotendeels uit stenen en grind. We hakken, bikken en graven er flink op los. Al snel lopen we volledig bezweet en met rode, verhitte gezichten rond. Maar, het werkt. Langzaam, maar zeker begint het water door de vers gegraven greppeltjes enigszins weg te stromen. Hoera!
Na het graven van de greppels gaat Danny aan de slag om een stuk of vijf van de modderige hondenverblijven te vullen met nieuw grind dat was overgebleven van de opknapbeurt van het puppyverblijf. Marian gaat de kattenverblijven schoonmaken.
Dat kattenverblijven zijn, samen met de krakkemikkige caravan die als keuken dienst doet, de enige schuilmogelijkheden die het terrein kent. Bij regen doen ze daarom dienst als opslag van onze spullen. Als Marian bij het kattenverblijf aankomt, blijkt haar eerder daar opgehangen sweater echter pardoes verdwenen. Wel treft ze er vlak voor de deur een flinke kattenberg aan. Vanaf de kattenberg kijken talloze kattensnoetjes Marian met grote, onschuldige ogen aan: “Wij weten van niks hoor!” Bij nadere inspectie blijken de kleine deugnieten de sweater van het haakje te hebben gevist. En eenmaal op de grond beland, is de sweater schijnbaar met unanieme stemmen omgedoopt tot het populairste kleedje van het verblijf. E-l-k-e kat ligt erop, of vlak naast, en alle andere kleedjes en mandjes liggen er wat verlaten bij. Marian besluit het maar zo te laten. Een mooi afscheidscadeau. Hopelijk genieten de kleine doerakken er lekker van!
Tot besluit van de dag maken we samen nog een ronde om het drinkwater te verversen. Alle honden begroeten ons met het inmiddels vertrouwd geworden enthousiasme. Alleen dit keer, zien we ze morgen niet meer. Een vreemd idee.
Die avond drinken gezamenlijk een afscheidsdrankje in de winkel van Marina. We krijgen, heel lief, een cadeautje mee: een kalender van ARK en door Marina’s man zelfgemaakte traditionele Griekse snoepjes. Ook krijgen we een logeetje mee: Max. Samen met pup Darky zal Max morgen met ons meereizen naar Nederland om daar te worden opgevangen in een pleeggezin tot ze een nieuw thuis hebben gevonden. Max vindt de logeerpartij geweldig. Hij springt dolgelukkig op het bed en rollebolt er flink op los. Zodra Danny zijn hoofd op het ene kussen legt, legt Max zijn hoofd op het kussen ernaast. Waar moet Marian nu slapen? 😉
Vrijdagochtend 9.00 uur, Kefalonia airport. We nemen afscheid van Marina, Melissa en Madeline, maar het voelt niet als afscheid. Een deel van ons hart zal altijd verbonden blijven met ARK. We hopen dat we, ook al waren het maar twee schamele weken, iets voor hen, en de dieren, hebben kunnen betekenen. Als ons vliegtuig Nederlandse bodem raakt, en Max en Darky veilig zijn opgehaald, reizen we af naar huis. We zullen ons dagelijkse leventje weer oppakken. We weten: voor Marina zal het gevecht om ARK draaiende te houden, blijven doorgaan. Dag in, dag uit….
